خاموشی لبم نه ز بی دردی و رضاست// از چشم من ببین که چه غوغاست در دلم

به گزارش خبرگزاری حوزه، این روزها که به اسم و بهانه نوسانات اقتصادی و البته سر ناسازگاری دلار در پهنه ی اقتصاد ملی، وجدان و انصاف نیز از قبیله برخی آدمیان جامعه ما کوچ کرده، شاید تاکید بر اخلاق و شرافت انسانی بسی مهم تر از یادآوری الزامات قانونی باشد چه آن که قانون هر چقدر هم که قاطعیت در اجرا داشته باشد ، در نبود تعهد درونی افراد باز هم نمی تواند دوای بسیاری از دردهای اجتماع باشد.

واقعیت آن است که ما در دنیایی زندگی می کنیم که هر لحظه امواج زمان ما با بیشتر از پیش به عمق خود می کشاند و در این شرایط که هر لحظه به پایان عمر دنیوی خود نزدیک می شویم، جای بسی تاسف است که عده ای بی درد با سوء استفاده از برخی ناملایمات اقتصادی و معیشتی ، صرفاً به دنبال سوداگری خود باشند و در این میان ، رنج و محنت دیگر انسان ها -که می تواند در این جا همشهری، هم محله ای و یا هم میهن و هم زبان او باشد- برایش کمترین اهمیت را هم نداشته باشد!

این است که بسیاری از مصلحان و دردمندان جامعه بشری، بزرگترین درد آدمیت را بی دردی او عنوان کرده اند و این گونه است که به تعبیر قرآن کریم، زمینه طغیان و عصیان انسان فراهم می شود و گرنه به تعبیر سید شهیدان اهل قلم، این کره خاکی چیزی نیست جز سیاره ی رنج چه آن که اساساً سنت الهی نیز بر این قرار گرفته که انسان در رنج و سختی باشد تا با تلاش و همت و اراده خود ، لذت قرب به معبود را بچشد و در این مسیر با پروای از نفس اماره و کمک از نفس لوامه در برابر وسوسه های شیطانی به راه خود تا بهشت رضوان ادامه دهد.

القصه آن که در آشفته بازار این روزها که عده ای با احتکار و بی انصافی، کم فروشی و گران فروشی به دنبال پر کردن دخل خود از جیب خلق الله – البته به ناحق و به دور از عرف و انصاف - هستند، بهتر می توان، عمق کلام امیرالمومنین(ع) را درک کرد که فرمود: "بدترین چیز طمع‏کاری است" و من بر آنم که این طمع کاری نیز ریشه در بی دردی دارد و الا کیست که درد و محنت هم نوع خود در تامین ارزاق مورد نیاز زندگی و حتی پوشک بچه را ببیند و با بی دردی تمام ، صرفاً از باب منفعت خویش به قضایا بنگرد و تصمیم بگیرد.

بزرگی از اهالی ادبیات ایران اسلامی در یکی از آثارش می نویسد:"آرزوها و آزها ، تبر قامت‌های سرفرازند" و به راستی که آز و طمع که خود جلوه گری در لباس آرزو می‌کند، تبر شرافت و انسانیت است چه آن که امام علی(ع) در فرمایشی اصل و اساس هر زشتی و فساد را طمع‏کاری عنوان می کنند.

صدالبته این سخن و تلنگری به خودمان در چنین اوضاع و احوالی به معنای نادیده گرفتن و دم برنیاوردن در مقابل بی کفایتی ها و بی عرضگی ها برخی مدیران و دولتمردان نیست که آن خود نیز قصه پرغصه ای است برای نظام اسلامی ، لیکن غرض این بود و هست از نگارش این سطور که بدانیم و آگاه باشیم که در بازه زمانی این عُمر گران چه کرده ایم و چه خواهیم کرد.

کلام مولی الموحدین(ع) در این باره بسیار رسا ، قاطع و هشدارآمیز است، آن جا که می فرمایند:" چقدر فاصله بین دو عمل دور است: عملی که لذتش می رود و کیفر آن می ماند و عملی که رنج آن می گذرد و پاداش آن ماندگار است"

سید محمد مهدی موسوی